The conversation below was an excerpt of the post from the Dungeon Lord blog. The DUNGEON LORD is managed by Charlie Montemayor, known in the blogosphere as "LordCM", an OFW for more than five years, based in the tiny island of Palau. CM is a charismatic blogger, but an OFW advocate as well. He is an active forum-mer, and he won PEBA 2009 Mapagkawanggawa award for his role as KABLOGS Officer, and for helping distress OFW's most notably his role in "Project Twitch", an OFW stranded in Dubai, as well as the cases of a maltreated Filipina DH in Jordan, and Riyadh Saudi Arabia.
______________________________________________________
LordCM : May mga parents talaga na hindi kayang mahiwalay sa kanilang mga anak, lalo't baby pa lang ang anak mo. pero sa hirap ng buhay minsan kelangan mong sumugal para magkaruon ng kinabukasan ang mga anak mo..
Tina : bakit palagi dito humahantong ang usapan natin? hehehehe
oo nga naiwan kami sa pilipinas para meron kaming magandang kinabukasan, pero is it worth it? I don't know Charlie.
LordCM : Sa tingin mo?
Actually ang pagtatrabaho sa ibang bansa na malayo sa mga anak mo ay hindi dapat panghabambuhay, sabi nga nila gawin mo lang stepping stone ito para pagkalipas ng lima o sampung taon ay magkasama sama uli kayo na hindi nagkakaproblema sa kung saan kukuha ng perang ipangkakain ng pamilya mo...
Tina : ewan ko pa rin charlie, sa akin lang mas gugustohin ko na nandyan mga magulang ko para sa supporta, sa mga school happenings na completo kayo. kahit na mahirap lang kami.
malditang bruha : tama yan charlie, kaya nga ako habang maaga gusto ko mag abroad, un nga lang di pa malinaw kung saan at anong klase ng trabaho...ayoko kasing tumanda na lagi na lang naghihirap, alam mo yun, parang sa parents ko..syempre gusto ko naman maiba ako sa kanila...Sa ating mga pinoy ngayon, di na mahalaga kung may maiiwan ba dito kasi mahirap talga ang life dito..grabe, lalo na ng mga gantong panahon ng tag-ulan..
LordCM : tutuo naman na kahit sino mas gusto ang kasama nila ang kanilang mga magulang pero kung wala ka nang maipakain sa kanila at may opportunity na maiahon mo sila sa hirap ngunit kailangan nyong maghiwalay ng ilang taon, eh ano pang gagawin mo? sunggaban ang opportunity diba? kaysa naman isumpa ka ng mga anak mo dahil ginutom mo sila sa prinsipyong di ka naman mapakain...
Tina : but does the consequences justifies the means? loss years, family indifferences, heartaches? ewan ko pa rin..
LordCM : Yan ang "sakripisyo" na tinatawag ng mga OFW, Ano ba naman yung limang taon na magkahiwalay upang pagdating ng araw ay habambuhay na magkasama kayo at may kinakain, kaysa magkasama kayong namamatay sa gutom.
Tina : Five years is fine charlie but pero minsan merong mas matagal pa dyan...
LordCM : meron talaga, dahil nga sa hirap ng buhay...o kaya naman hindi nagamit ng maayos ang perang kinikita kaya kahit ilang taon sa ibang bansa ay walang nangyayari.
linlazo : sorry to butt in. but i go for tina. i grew up without my mom she was an ofw like you guys. when i was young, whenever my tooth ache, whenever i have a fever, whenever i am sick, i look for my mom. i dont need that fancy barbie toys, i dont need the fancy talking dolls na pasalubong nia sa akin before. i am delighted but only for a short time. now i grew up, i hate her for leaving us when we needed them most. she should be there during the sensitive years that affects our whole personality. she should be there when we need encouragement, should be there when we need to take our medicine, she should be there when when we have parents meeting at school. she should be there to appreciate our sunday bible school drawings, she should be there during our birthdays. etc.
me, as my two daughters mom, with the blessings from God, i will forever strive for us to survive, for as long as im with my kids - money can never buy the times you were with them.
i dont know about lcm, lalaki cia eh. iba ata ang pananaw ng lalaki, just like my hub. he, too, want to go, i support him, but i do not encourage him.
LordCM : Wala na akong masasabi Lin, tutuo lahat ng sinabi mo.
Ang sa akin naman, naisip ko lang, tutal anjan naman mama nila para gabayan sila sa lahat ng oras dahil sa tutuo lang simula nung umalis ako, nakatutok ang misis ko 24/7 sa mga anak ko, ok lang na humiwalay ako para sa kinabukasan nila.
linlazo : sabi ko nga na iba pa rin ang pananaw ng isang ama at ng isang lalaki. wala rin akong masabi sa u pareng charlie, i know u want the best for ur kids. pero ang drama mo nga. naiiyak ako sau.
LordCM : Ikaw kaya nag umpisa, di ko lang masabing nangilid ang luha ko sa sinabi mo eh kasi kahit iba ang pananaw ko, alam ko sa sarili kong kelangan ko rin ung TIME na sinasabi mo kasama ang mga anak ko
ogyaBgrown : huhuhu... napahagulgol ako sa inyo..kase..kase...kase...i can relate waaaahuhuhuhu
ngayon kahit umalis ako o dumating, hindi masyadong close sa akin mga anak ko...ahuhuhu
pero *hikbi* tulad ng sabi ni.. *hikbi* hikbi* preng charlie...kailangang gawin para sa kanila huwaaaaa....
ogyaBgrown : pero totoo pare, my kids...i come and go and no effect na sa kanila, sabi pa ng isa minsan nung sabihin kong bukas babalik na naman ako sa japan... sagot niya "dad, i am so used to you leaving us, i don't feel sad anymore" ...hanggang ngayon nag e echo pa sa utak ko yun. waaahuhuhuhu
ogyaBgrown : i truly feel i don't belong where i am now, i feel useless at work, i feel useless anywhere. and when i am home i watch my family go about their daily routine not needing me, even at home i feel useless. i'm gonna go write a poem.
Tina : bakit palagi dito humahantong ang usapan natin? hehehehe
oo nga naiwan kami sa pilipinas para meron kaming magandang kinabukasan, pero is it worth it? I don't know Charlie.
LordCM : Sa tingin mo?
Actually ang pagtatrabaho sa ibang bansa na malayo sa mga anak mo ay hindi dapat panghabambuhay, sabi nga nila gawin mo lang stepping stone ito para pagkalipas ng lima o sampung taon ay magkasama sama uli kayo na hindi nagkakaproblema sa kung saan kukuha ng perang ipangkakain ng pamilya mo...
Tina : ewan ko pa rin charlie, sa akin lang mas gugustohin ko na nandyan mga magulang ko para sa supporta, sa mga school happenings na completo kayo. kahit na mahirap lang kami.
malditang bruha : tama yan charlie, kaya nga ako habang maaga gusto ko mag abroad, un nga lang di pa malinaw kung saan at anong klase ng trabaho...ayoko kasing tumanda na lagi na lang naghihirap, alam mo yun, parang sa parents ko..syempre gusto ko naman maiba ako sa kanila...Sa ating mga pinoy ngayon, di na mahalaga kung may maiiwan ba dito kasi mahirap talga ang life dito..grabe, lalo na ng mga gantong panahon ng tag-ulan..
LordCM : tutuo naman na kahit sino mas gusto ang kasama nila ang kanilang mga magulang pero kung wala ka nang maipakain sa kanila at may opportunity na maiahon mo sila sa hirap ngunit kailangan nyong maghiwalay ng ilang taon, eh ano pang gagawin mo? sunggaban ang opportunity diba? kaysa naman isumpa ka ng mga anak mo dahil ginutom mo sila sa prinsipyong di ka naman mapakain...
Tina : but does the consequences justifies the means? loss years, family indifferences, heartaches? ewan ko pa rin..
LordCM : Yan ang "sakripisyo" na tinatawag ng mga OFW, Ano ba naman yung limang taon na magkahiwalay upang pagdating ng araw ay habambuhay na magkasama kayo at may kinakain, kaysa magkasama kayong namamatay sa gutom.
Tina : Five years is fine charlie but pero minsan merong mas matagal pa dyan...
LordCM : meron talaga, dahil nga sa hirap ng buhay...o kaya naman hindi nagamit ng maayos ang perang kinikita kaya kahit ilang taon sa ibang bansa ay walang nangyayari.
linlazo : sorry to butt in. but i go for tina. i grew up without my mom she was an ofw like you guys. when i was young, whenever my tooth ache, whenever i have a fever, whenever i am sick, i look for my mom. i dont need that fancy barbie toys, i dont need the fancy talking dolls na pasalubong nia sa akin before. i am delighted but only for a short time. now i grew up, i hate her for leaving us when we needed them most. she should be there during the sensitive years that affects our whole personality. she should be there when we need encouragement, should be there when we need to take our medicine, she should be there when when we have parents meeting at school. she should be there to appreciate our sunday bible school drawings, she should be there during our birthdays. etc.
me, as my two daughters mom, with the blessings from God, i will forever strive for us to survive, for as long as im with my kids - money can never buy the times you were with them.
i dont know about lcm, lalaki cia eh. iba ata ang pananaw ng lalaki, just like my hub. he, too, want to go, i support him, but i do not encourage him.
LordCM : Wala na akong masasabi Lin, tutuo lahat ng sinabi mo.
Ang sa akin naman, naisip ko lang, tutal anjan naman mama nila para gabayan sila sa lahat ng oras dahil sa tutuo lang simula nung umalis ako, nakatutok ang misis ko 24/7 sa mga anak ko, ok lang na humiwalay ako para sa kinabukasan nila.
linlazo : sabi ko nga na iba pa rin ang pananaw ng isang ama at ng isang lalaki. wala rin akong masabi sa u pareng charlie, i know u want the best for ur kids. pero ang drama mo nga. naiiyak ako sau.
LordCM : Ikaw kaya nag umpisa, di ko lang masabing nangilid ang luha ko sa sinabi mo eh kasi kahit iba ang pananaw ko, alam ko sa sarili kong kelangan ko rin ung TIME na sinasabi mo kasama ang mga anak ko
ogyaBgrown : huhuhu... napahagulgol ako sa inyo..kase..kase...kase...i can relate waaaahuhuhuhu
ngayon kahit umalis ako o dumating, hindi masyadong close sa akin mga anak ko...ahuhuhu
pero *hikbi* tulad ng sabi ni.. *hikbi* hikbi* preng charlie...kailangang gawin para sa kanila huwaaaaa....
ogyaBgrown : pero totoo pare, my kids...i come and go and no effect na sa kanila, sabi pa ng isa minsan nung sabihin kong bukas babalik na naman ako sa japan... sagot niya "dad, i am so used to you leaving us, i don't feel sad anymore" ...hanggang ngayon nag e echo pa sa utak ko yun. waaahuhuhuhu
ogyaBgrown : i truly feel i don't belong where i am now, i feel useless at work, i feel useless anywhere. and when i am home i watch my family go about their daily routine not needing me, even at home i feel useless. i'm gonna go write a poem.
____________________________________________________________
Note: The photos above are of the Balane family, an OFW based in Al Khobar, Saudi Arabia. Carlos Balane did everything he could so he could bring his wife and his kids with him. He is also a blogger, a photographer, and a basketball professional referee. Some PEBA officers are personally good friends to this wonderful family who now live happily, together. Photos used with permission. Not to be used for other purposes other than as PEBA material as an OFW family.
©2010 Pinoy Expats/OFW Blog Awards
